Bu ülkede bazı memurların servet hikâyesi hep aynı başlar.
Babamdan kaldı der…
Babanın arsası vardı, der…
Kayınpederim yardım etti, der…
Bazen abim destek oldu diye ekler, bazen ablam el uzattı diye süsler.
Dinleyince sanki aile boyu para basma makinesi var da, herkese sıra sıra dağıtmışlar gibi. Ama bakarsın, memur maaşıyla açıklanamayacak bir hayatın tam ortasındalar.
On daire kendi üstünde, diğerleri akraba üstünde.
Kışın Alpler'de, yazın İtalya sahillerinde tatiller… Fotoğraflar hep şık, faturalar hep görünmez.
Bu masallar yıllardır dönüp duruyor. Bir gün babanın arsası, ertesi gün kayınpederin yardımı… Ama "Bu zenginlik nasıl bu kadar hızlı oldu?" sorusuna net cevap yok.
Millet de zamanla sormaktan vazgeçiyor, çünkü cevabı baştan belli: Uydurulmuş bir hikâye.
Ve işin en kötüsü, bu hikâyeyi dinleye dinleye biz de alışıyoruz.
İşte asıl tehlike bu.
Çetin Ay