Biz Türkler devletsiz yaşayamayız, yaşamamışız. Türk varsa devlet vardır ya da devlet olma savaşı. " Ya devlet başa ya kuzgun leşe" atasözü boşuna söylenmemiş.
Aile, küçük bir devlettir. Ailenin devlet başkanı babadır, içişleri bakanı anadır, danışmanları dedeler, nenelerdir, halkı çocuklardır. Töremizde baba devleti yönetir, idare eder. Dış sorumluluk babanındır: Kazanacak, alacak, getirecek, bütün dış tehditlere karşı koruyacak, saracak, çadır olacak, kalkan olacak. Baba hem bilektir hem yürektir. İç sorumluluk annenindir: eğitecek, pişirecek, yıkayacak, sofrayı kuracak... Bütün sevgisini, şefkatini hem yemeklerine hem çocuklarının gönüllerine koyacak. Evde ana baba üstü büyükler yani dedeler, neneler, büyük babalar, büyük anneler danışmandır. Ailede varsa bütün aileye kol kanat gerecek. Onlar tecrübedir, yol göstericidir. Çocuklar ailenin geleceğidir, yarınlarıdır, elidir, ayağıdır.
Aile bir mekteptir. Eğitir, öğretir. Bütün temel ve kültürel değerler ailede yaşayarak öğrenilir. Onun demiş atalarımız: Oğlan babadan öğrenir sohbeti, gezmeyi; kız anadan öğrenir sofra düzmeyi. Veya Oğul babadan görür at oynatmayı, kız anadan görür sofra donatmayı.
Aile bir kurumdur. Kadına annelik, erkeğe babalık şerefini, madalyasını verir.
Neslin devamı aile ile olur. Yaşayış tarzımız ailede şekillenir. Aile; sevgi, saygı, şefkat, merhamet, paylaşma, dayanışma, yardımlaşma gibi temel değerlerin süt gibi emilerek, yaşanarak öğrenildiği kutsal mekandır. Aile; temeli ana baba ile atılan, çocuklarla büyüyen, toprağa kök geleceğe dal budak salan bir çınardır.
Rabbimiz ailede eşlerin birbirleri için birer "elbise" olduğunu söylüyor. Bunun manası gerçekten büyüktür. Eşler, eş olmanın verdiği sorumlulukla birbirlerini her türlü ihtiyaçta korumuş olmuyor mu?
Eşler birbirini merde, namerde muhtaç etmiyor. Bu bir dayanışmadır, yardımlaşmadır. Eşler ailenin iki ana direğidir.
Aile, fedakarlıkların, yerine göre sabrın yendiği sofradır. Aileler sağlam kurulmuşsa millet de sağlamdır devlet de.
Aile yuvasının sağlam kalabilmesi çok önemlidir. Düşmanlarımız bizi bu kurum üzerinden vurmak, yıkmak istemektedir.
Annelerimizin yuvalarından uzaklaştırılmalarının, ucuz ve kolay işçi muamelesi görmelerini doğru bulmuyorum. Devlet; aile yuvasının bekası için, çocuklarımızın güzel yetişmesi için, kendi bekası için annelerimizi korumalıdır. Ya onlara maaş bağlamalı ya da çalışma şartlarını kolaylaştırmalıdır. Mesele yarım gün çalıştırarak tam gün çalışmış saymalıdır.
Anneyi tamamen çalışma hayatının dişlileri arasında öğütmemelidir. Anne her zaman çocuklarının annesidir. Annenin çocuklarına vereceği sevgiyi, şefkati hiçbir dadı, bakıcı veremez. Çocuklarımız sevgisiz, şefkatsiz, merhametsiz büyümesin. Yorgun anneden hem ekmek hem şefkat bekleyemeyiz. Aile yuvalarımızın dik kalmasını istiyorsak söylediklerimi lütfen dikkate alın.
Günümüzde yeni kurulan aile yuvaları maalesef uzun ömürlü olmuyor. Ya da gençler aile yuvası kurmak istemiyor. Bunların sebep ve çareleri üzerinde düşünmemiz gerekiyor.
Bizler için "aile" kutsal bir değerdir. Bu değerin örselenmesi geleceğimizin örselenmesidir. Bütün eşlerin bir yastıkta kocaması temennisiyle...