Bir toplumun en küçük temeli ana, baba ve çocuklardan oluşan yapıya aile denir. Kültürel değişim buradan gelişerek büyür. Toplumun fetih toplumu, fazilet toplumu olup olmayacağı buradan belli olur.
Bu konuda Osmanlı toplumunda gördüklerini kaleme alan Fransız müellif Brayer, müşâhede ettiği fazîlet tablolarını, bâzı kıyaslar yaparak şöyle ifâde eder:
“Osmanlı’da çocuklar, yetişip kemâl yaşına geldikleri zaman, anne ve babalarının yanında bulunmakla iftihâr ederler. Anne-babaları küçükken kendilerine nasıl şefkat gösterdilerse, çocuklar da aynı şekilde mukâbele etmekle bahtiyâr olurlar".
"Oysa diğer memleketlerde çok defâ çocuklar olgunluk çağına girer girmez, ana ve babalarından ayrılırlar. Maddî menfaatleri husûsunda onlarla çekişe çekişe münâkaşa ederler. Hattâ bâzen kendileri refah içinde yaşadıkları hâlde onları sefâlete yakın bir hayat içinde bırakırlar. Kendilerine en çok ihtiyaçları olduğu bir devrede anne-babalarına karşı âdeta yabancılaşırlar.”
Asırlar öncesinde böyle olan Türk Toplumu bugün ne haldedir?
Konuyla ilgili sizler ne söylersiniz....!
