Yazan: Çetin Ay
İstanbul’da yapılan Rusya–Ukrayna esir takası görüşmesi, dünya basınında geniş yer buldu.
Türkiye’nin ev sahipliğinde, 1000’e karşı 1000 esir takası için mutabakat sağlandı.
Kağıt üzerinde büyük bir adım gibi görünüyor…
Peki, bu gerçekten barışa giden bir yol mu, yoksa sadece iyi planlanmış bir diplomatik gösteri mi?
Savaş hâlâ devam ediyor.
Her gün yeni ölümler, yeni acılar yaşanıyor.
Taraflar hâlâ silahlı, hâlâ karşılıklı sert açıklamalar yapıyor.
Esir takası elbette önemlidir.
Bir askerin ailesine kavuşması, bir annenin gözyaşının dinmesi kıymetlidir.
Ama biz bu tabloyu yalnızca “barış” kelimesiyle süsleyemeyiz.
İstanbul’daki masa, insanî yönüyle değerlidir.
Ama barış, sadece görüntüyle değil, samimi iradeyle, sahici adımlarla inşa edilir.
Türkiye bu süreçte kendini tarafsız bir noktada konumlandırmaya çalıştı.
Ancak son yıllarda yaşananlar gösterdi ki, birçok masa kuruluyor, ama o masalarda gerçek çözümler doğmuyor.
Kameralar kapanınca, herkes koltuğuna geri dönüyor.
Barış ise yine bir başka bahara erteleniyor.
Sormamız gereken şudur:
Bu masa kalıcı bir ateşkesin ilk adımı mı, yoksa sadece uluslararası gündemde yer almak için hazırlanmış bir “vizyon karesi” mi?
Barış lafla, takasla, metinle başlamaz.
Barış, ancak karşılıklı niyet, adalet, eşitlik ve kararlılıkla mümkündür.
Bu masa, umarız ki geçmişteki gibi sadece bir fotoğrafla kalmaz.
Umarız ki bu kez, gerçekten acıları dindirecek bir sürecin kapısı aralanmıştır.
Ama unutmayalım:
Barış masa başında değil, samimiyetle inşa edilir.
Ve her masa, gerçekten barış getirmiyorsa sadece bir dekor olur.
Çetin Ay
Başkan
