İktidar olmak, halkın desteğini almakla başlar. Ancak iktidarda kalmak, bu desteği sürdürebilmeye bağlıdır. Tarih boyunca birçok yönetici, halkını unutarak gücünü pekiştirdiğini sanmış, ancak unuttuğu bir şey vardır: Zulmün dayandığı taht, eninde sonunda devrilir.
GERÇEKLERİN ÜSTÜ ÖRTÜLEBİLİR Mİ?
Bugün birçok yönetim halkın sesini duymamayı marifet sayıyor.
Eleştiriyi ihanete, itaati liyakate dönüştürüyor.
Bir zamanlar halkın içinden gelenler, şimdi kendi halkına tepeden bakıyor. Saraylar yükseldikçe adalet küçülüyor, baskılar arttıkça gerçekler daha gür bir sesle haykırılıyor. Ve iktidar sahipleri, kendi yükseldiklerini zannederken aslında halkın sırtında bir enkaza dönüşüyor.
BATAN GEMİNİN GÜVERTESİNDE BİR YANILGI
Bir gemi düşünelim… Su almaya başlamış, dipten çürümüş ama kaptan hâlâ güvertede dimdik ayakta durduğunu sanıyor. Milleti ezerek yukarı tırmandıkça kurtulduğunu düşünüyor. Oysa yükseldiği yer, çöküşünün son durağı. Halkını bastırarak, adaleti yok sayarak, baskıyı artırarak gücünü sağlamlaştırdığını sanan her yönetici, aslında kendi sonunu hızlandırıyor. Zulümle yükselen, karanlığa çakılmaya mahkûmdur.
TARİHİN DEĞİŞMEYEN GERÇEĞİ
Tarih, halkından kopan iktidarların trajik sonlarıyla doludur. Halkın sevgisini kaybeden yöneticiler, saraylarının içinde kendi yankılarıyla avunurlar. Ama dışarıda halkın sesi yükselmeye başlamışsa, bu sessiz bir çığlığın habercisidir. Ve en gürültülü düşüşler, en büyük sessizliklerin ardından gelir.
“Halktan kopan iktidar, milleti ezerek batan geminin güvertesine tırmanışını kurtuluş sanır.
Ama o güverte, aslında batışının son perdesidir.”
SAYGIYLA,
ALİM TÜLEK
