Erzurum Habip Baba türbe civarında dönemin tüccarları esnafları vardı. Güvenilir insanlardı.
Adamın biri sürüsünü satmış parasını almış Erzurum'da dönmüştü. Bir poşet para yanında buradaki mağazalardan tanıdığının yanına girer. Hoş beşten sonra "bey şu kasanı açta elimdeki paraları kasaya koyayım köyüme gideyim. Bahar gelince gelir paramı alırım" der.
Esnaf olan hemşerimiz tereddüt etmeden çelik kasayı açar saymadan poşeti olduğu gibi alır, kasaya yerleştirir. Birde not düşer . "Eğer ölürsem bu paralar falan kişinindir baharın gelip alacak"..
O kadar.. Kasa kapatılır. Kış boyu köylünün parası kasada emanet olarak kalır. Bahar gelince para sahibi gelip parayı alır ve gider.
İşte güven.. İşte o iman....!
Şimdi söyleyin bakalım; O iman ve O güven kaldı mı...!
