“Kelimeler ağzımızdan çıkana kadar bizim esirimizdir, ağzımızdan çıktıktan sonra biz onların esiriyiz.” sözü, kelimelerin hayatımızdaki gücünü açıkça anlatır bize. Kelimeler bize ödül de olabilir ceza da. Varoluşumuzun sebebidir adeta. Söylediğimiz kelimelerden ibaretiz bazen.
“Kelimelerden duvar yapılmaz.” diyen W. Shakespeare öğüt verir bu sözlerle, onları duvar olarak kullanmamalıyız hiçbir zaman...
Bununla birlikte bazen en gösterişli kelimeler bile anlam dünyamızda yer bulamazken, sıradan günlük kullandığımız tek bir kelime, mızrak gibi saplanır yüreğimize, fırtınalar koparır durgun denizimizde.
Bir kelime herkeste aynı etkiyi yaratmayabilir. Annesi ölmüş birinin, “anne” sözcüğü birinde, sevgiyle seslenme kelimesi ise bir diğerinde özlem ve yaradır, hüzündür. Tıpkı “yağmur yağıyor” sözcüklerinin her insanda ayrı bir duygu çağrıştırması gibi. Ancak hiçbiri kurakta susuz kalmış insanların duygusuna benzemez. İhtiyaca göredir bazen; alır rahatlarsın, söyler kurtulursun, söylemez pişman olursun, susar esir edersin, dinler âşık olursun.
“Bir kelimenin insan hayatını değiştirdiği çok görülmüştür.” Balzac
Kelimelerin insanda kalan izleri olur. Kimi kelimeler göç kokar, kederli “geçmiş” gibi. Kimisi gitmeyi ve gelmeyi anlatır, “gurbet” gibi. Bazısı özlemlerden dem vurur “varmak” gibi ya da bir yerlere gitmek isteyip de gidememek, “kalmak” gibi. Ölümü anlatır, çarpıcı “göçmek” gibi, belki ölüme benzer bir şeyleri çağrıştırır giden kişinin ardından…
Yazarın son cümlesinde durakladığı, şairin günlerce arayıp bulamadığı, yaşamın eksiği, fazlası, gündüzü, gecesi, kışı, yazı, hayatın anlamı, anlamsızlığı, hüznü, kahkahası, olmazsa olmazı kelimeler.
Hor görüp önemsemiyoruz. Üç beş kelimenin daracık ifadesizliği içinde sıkışıp kalmışız. Yok ediyoruz kelimelerimizi hızla. Oysa bu âlemlerin olması, “ol” emri iledir.
Var oluşun ilk kelimesidir, “Ol”
Bizler de ancak kelimelerle var oluruz. Sahip çıkmalıyız kelimelere acilen. Farkında değiliz ama biliniz ki; kelimelerimiz yok oldukça, kendimizi yok ediyoruz aslında.
