Bazen insan, gökyüzüne bakıp yıldızları seyrederken kendi varlığını unutur.
Çünkü o sonsuz boşluk, zihnimize sığmayacak kadar büyük, ruhumuza dokunacak kadar derindir. Kâinatın azameti karşısında duyduğumuz o küçük his, aslında idrakimizin kapılarını aralamaya başlar.
İnsan, bu uçsuz bucaksız âlemlerde ne kadar küçük olduğunu kavradıkça, bir o kadar büyük bir sorumluluğu da omuzlarında hisseder :
Anlamak…
Bizi var eden kudretin fısıltılarını mı..
Yoksa kendi içimizde yankılanan o tarifsiz boşluğu mu..
Evren konuşuyor. Sessizlikle, yıldızlarla, güneşin batışındaki kızıllıkla, rüzgârın usulca yapraklara dokunuşuyla… O büyük âlem, bize sürekli bir şeyler söylüyor. Bir dili yok belki, kelimeleri yok, ama anlamı var. Ve biz, insanoğlu olarak, o sese cevap vermek zorundayız.
İnsan, bu sonsuz kâinat içinde sadece bir zerre olabilir; ama zihniyle, ruhuyla ve eylemleriyle sonsuzluğa dokunabilme yeteneğine sahiptir. Ve belki de tam bu yüzden, tevazu insanın en büyük erdemidir.
Kâinatın ihtişamı karşısında eğilmeyi bilen, başkalarına merhametle yaklaşmayı öğrenir.
Canlılığa ve varoluşun her zerresine hürmet göstermeyi seçen, aslında kendisine de hürmet etmeye başlar.
Çünkü merhamet, sadece başkasına gösterilen bir lütuf değil, insanın kendi varoluşunu anlamlandırma çabasıdır.
Ancak günümüz insanı, bu büyük kâinatın dilini unutmaya başladı.
Betonların arasına sıkışmış, gözlerini telefon ekranlarına mühürlemiş, sonsuz evrenin ona sunduğu manzarayı görmez hale gelmiş durumda.
Küçüklüğünü unutan, büyüklüğünü yanlış yerlerde arayan bir varlık haline geldi..!!
Oysa insan, kendi benliğinin ötesinde bir şeyin varlığını hep hissetmiştir.
Bazen bir rüya olarak gelir bu his.
Bazen bir şarkının içinde, bazen bir çocuğun gözlerindeki masumiyette…
O “bir şey” her zaman oradadır.
Bize seslenir, bizden cevap bekler.
Ama asıl mesele, bizim gerçekten dinleyip dinlemediğimizdir.
İnsan anlamak istiyor. Çünkü anlamak, var olmak demektir.
Ama gerçek varoluş, sadece akılla değil, ruhla da mümkündür.
ÇETİN AY
