Ömür boyu yalnız kalıp incinmekten sakındığım için ilk tanıştığım insanla önce "Ahbap çavuş" sürdürürüm. Ha, baktım ki sıkılmadan yürüyoruz, arkadaş olurum.
Daha sonraki zamanlarda frekansımız denk gelmişse; arkadaşlığımız, bir üst boyuta taşınır.
Hani adı "Dostluk" olan...
Dostuma her zaman şunun garantisini veririm:
"Bugüne kadar hiçbir dostumu terk edecek bir neden yaratmadım. Terk eden de olmadım. Dostluğum ve sevdam uzun sürelidir.
Sen beni "senden uzak tutacak," ve "seni sevmemi engelleyecek" bir neden yaratmadıkça; ben bu dostluğu asla feda etmem..!"
İlginçtir; dostuma her şeyimi sunarım. Ama baktım ki, onun hiçbir şeyi olmuşum: Onun benden gitmesi için ya huysuz olurum, ya da sessizce geri durur vermeyi keserim.
O da gider zaten.
.
Ve itiraf:
Bugüne kadar benden tek gitmeyen insan sevgili eşimdi.
Ne verdiysem misliyle bana geri gelmiştir.
Sevgi, saygı, güven, sadakat, hoşgörü, anlayış, iyi niyet...
Ne zaman yeni birisiyle tanışmış olsam, eşim bana şöyle uyarı sinyalleri çakardı:
" Emine lütfen dikkat et. Çünkü yanlış insanlar için çok fazla saf bir kalbin var. Biraz mesafe koy onlarla arana. Sonra çok üzülürsün..."
Doğruydu da söyledikleri.
Gençliğimde hayal kırıklıklarımla başa dönmeler çok yaşamış, üzülmüştüm.
İşte bu nedenle bugün;
Az ama öz sağlam dostlarım vardır.
Tabi onlar bende, gönlümde saklıdır.
Kimseyle de pek paylaşmam onları.
Çünkü onlar yıllarıma yıllar katmış hazinelerimdir.
İnsan hazinesini ancak çok sevdiği, güvendiği ile paylaşır. Değil mi?
Ve onlar, uzakta da olsalar, gönlümün en güzide köşesindedirler.
Bilin istedim.
Kalın sağlıcakla
Ve de sevgiyle…
Emine Pişiren
