Sonra yenileri gelir.
Bu gelmeler gitmeler yorsa da yaşamın içinde yürütür. Yol devam eder, yeni kişiler, yeni umutlar, yeni güzelliklerle. Varıncaya dek sürer yolculuk. Güzel olan yoldur bu yüzden güzelliklerle doldurmak gerekir. Madde âleminden mana alemine sürer. Kalabalıklardan, tenhalara vardırır. Kavrayışa, fark edişe doğru sürükler.
Bazen böyle olur, bazen de fark edilmeden daha uzun sürer yorucu kısmı.
Sebepsiz değildir hiç kimsenin ne gelişi ne gidişi. Durduk yere girmez hayatımıza, suyumuzu bulandırmaz boş yere. Her gün önünden geçtiğimiz ağacın bile bir hikâyesi vardır. Yolumuzun üzerinde oluşunun, fark etmemizin vardır bir nedeni. Bizim hayatımızla birleştiği bir noktası. Durup bakmak gerek, tamamlanan resmi görmek, bilmek, anlamak gerek. Hoşa gitmeyen olumsuzlukları, anlamsız gidişleri, yorucu nedenleri, anlamak, mana vermek gerek.
Yaşamı zorlaştırırız çok kere, biriktiririz gelip geçici anlamlar verdiğimiz birçok nesneyi, duyguyu. Yük olur sırtımıza, eksiltmek, azaltmak gerek. Ne deniyor şimdiki zamanda “Detoks” tam da böyle. Vücudumuzdan attığımız gibi; beynimizden, kalbimizden, düşüncelerimizden de arınmalıyız. Sonra yüzümüzü yola çevirmeliyiz kaldığımız yerden.
Sadeleşmek güzeldir; sade sevmek, sade istemek, sade yaşamak hafifletir, güzelleştirir bulunduğu her şeyi. Biriktirdiklerimize dikkat etmeliyiz. Güzel insanlar, güzel duygular, güzel anılar. Güzel olanları ayıklamalıyız diğerlerinden. Sonra da “hoşça kal” demeliyiz o diğerlerine; çarpışmadan, huzurla veda eder gibi.
Duygular gelir ve giderler. Uzun süre bizi esir almalarına izin vermemeliyiz. İnsan olmanın tüm hüneriyle konup geçmesini izlemeliyiz. Aşırı olan her şey yüktür. Aşırı sevgi, övgü, yergi, kontrol, müdahale, müsamaha, mutluluk, keder…
Haydi o zaman; sadeleşip yüksüzleşelim mi? Ne dersiniz?
