İnsan göğe uzanır, yıldızları sayar, atomu parçalar.
Ve sanır ki hükmü kendi yazar.
Oysa hiçbir denklem hayatın tamamını anlatamaz.
Formüller, sonsuzluğun yalnızca gölgesini çizer.
İnsan böbürlenir:
“Ben keşfederim. Ben hükmederim.”
Sonra bir kıvılcım çıkar, bütün teoriler yanar.
Bir damla düşer, bütün planlar bozulur.
Çünkü varoluş, insanın çizdiği sınırların ötesindedir.
Bilim, aklın en parlak yüzü…
Ama bilginin zirvesinde bile pusuda bekleyen bir bilinmeyen vardır.
Kimi ona tecelli der, kimi kader, kimi kaos…
Adı değişir, hükmü değişmez.
Planlar yaparsın, yasalar yazarsın, haritalar çizersin.
Bir sel gelir, izler silinir.
Bir taş düşer, şehirler toz olur.
Bir virüs çıkar, medeniyet diz çöker.
Ve akıl, tam o anda sessizliğe mahkûm olur.
En güçlü zihinler susar.
En parlak teoriler gölgesini kaybeder.
Ve insan bir gün kendi kendine fısıldar:
“Ben hâkim değilim; ben sadece bir misafirim.”
Ne ideoloji, ne teknoloji…
Tecelli, insanın yazdığı her senaryonun üstüne kendi mühürünü basar.
Çünkü yazılmış olan, yazılacak olana hükmeder.
Göğü ölçtüğünü sanan insan, bir damlanın altında boğulur.
Hesap yapan akıl, hükmün kucağında bir çocuk kadar savunmasızdır.
Ve bir gün gelir; bütün nutuklar susar, geriye sadece çıplak hakikat kalır.
Tecelli kibrin dizini kırar.
Gerçek, bütün planların celladıdır.
Çetin Ay